Herinneringen aan T.O.G.R.

Met enige regelmaat fiets ik over de Charloisse Lagedijk en zie dan nog steeds het complex liggen van de Charloisse voetbalvereniging die mij, inherent aan de naam, zoveel genoegen heeft geschonken. Die vereniging bestaat helaas niet meer maar de herinneringen blijven.

In 1956 werd ik lid van T.O.G.R. (Tot Ons Genoegen Rotterdam) omdat mijn oudere broer Giel daar al voetbalde. Er was toen nog geen pupillenvoetbal dus begon ik pas op mijn twaalfde, als junior. Wel had ik vanaf mijn zesde intensief op straat gevoetbald, vooral in de omgeving van de openbare school aan de Zegenstraat. T.O.G.R. speelde toen op een gemeentelijk complex aan de Schulpweg, samen met Z.W.S.H.(later Z.W.). In die tijd waren de voorzieningen en de communicatiemiddelen beperkt. Zo was er aanvankelijk geen warm water in de kleedkamers en was de kantine een laag gebouwtje met een stinkende oliekachel in het midden. Uitnodigingen voor een wedstrijd kreeg je via een aanschrijfkaart thuis in de bus. De contributie werd aan huis opgehaald. Bijna niemand had telefoon en om te weten of de wedstrijd wel of niet doorging moest je bij sigarenzaak Mes in de Gouwstraat op een lijstje gaan kijken. Uitwedstrijden gingen vaak per fiets (verzamelpunt Boergoensestraat) of per bus (verzamelpunt Pleinweg bij V & D). T.O.G.R. beschikte niet over een eigen clubruimte en vergaderde volgens mij toen in het Charloisse Volkshuis aan de Katendrechtse Lagedijk. Mijn eerste elftal was C4 en met wisselend succes doorliep ik de juniorentijd t/m A2. Als het 1 e elftal thuis speelde ging ik altijd kijken en met name naar mijn idool Cor van der Pols, een linksbenige en kopsterke middenvoor, die diverse keren voor het Nederlands Zaterdagelftal is uitgekomen. Helaas vertrok hij later naar het toen toonaangevende Zwart Wit '28.

Op mijn 18 e werd ik senior en kwam in de loop der jaren uit voor de elftallen tussen 5 e en 11 e . Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld mijn vier zwagers Coen, Hans, Cees en Piet Peet die jarenlang in de hoogste elftallen speelden. In de lagere elftallen voetbalde je vaak tegen bekende clubs zoals Barendrecht, Zwart Wit'28, RVVH, Excelsior Pernis, Zwervers, Rhoon, SHO en Smitshoek. Inmiddels hadden steeds meer leden een auto, dus werd het vervoer naar uitwedstrijden gemakkelijker. Een aardige bijkomstigheid van uitwedstrijden vond ik overigens dat je ook eens in kleine en minder bekende plaatsen in de omgeving van Rotterdam kwam zoals Goudswaard, Ooltgensplaat, Herkingen of Zinkweg. In de jaren '60 groeide de club snel en het verlangen naar een eigen complex werd steeds sterker. De lagere elftallen moesten bijvoorbeeld voor hun thuiswedstrijden regelmatig uitwijken naar een groot complex aan de Abraham van Stolkweg. Als je de pech had om op het verste veld te spelen loonde het niet de moeite om in de rust naar de kleedkamer te lopen, zo groot was de afstand. Uiteindelijk betrok T.O.G.R. in 1971 een nieuw complex aan de Charloisse Lagedijk met drie velden annex kantine en kleedkamers. T.O.G.R. had toen, dacht ik, zeker wel 12 seniorelftallen en een grote jeugdafdeling. Enkele jaren later kwam er een lichtinstallatie, een grote vooruitgang in de trainingsmogelijkheden.

Het spreekt vanzelf dat ik in al die jaren met heel veel jongens heb gevoetbald zoals bijvoorbeeld Giel 't Hart (mijn eerste “mentor”die ons bij een voorsprong tijdens een uitwedstrijd in de agrarische Hoekse Waard opdroeg om alle ballen richting het “uienveld” te schieten), Dick en Piet Nales, Jaap Nooteboom, Aad van der Zweth, Aart van Gelder, Daan Baggerman, Hans van der Sluijs, Dick en Cock Krijgsman, Adrie Pietersma, Ton van der Weg en Wim Kooiman. De resultaten waren niet altijd even goed maar ik had veel plezier in het spel. In de lagere elftallen liep niet alles zo gestroomlijnd als in het eerste elftal dus ging het voor de wedstrijd vaak om vragen zoals: zijn we compleet?, is de kleedkamer nog bezet?, is er een scheidsrechter?, wie heeft er een paar kousen voor mij?, heeft er iemand tijgerbalsem bij zich?, wie gaat er vlaggen?. Dan de wedstrijd en na afloop nakaarten en meestal nog een biertje drinken. Kortom een fijne tijd. In 2003 ben ik gestopt met competitievoetbal maar daarna heb ik nog een aantal jaren op de woensdagavond een balletje getrapt op het inmiddels aangelegde prima kunstgrasveld.

Het eerste elftal speelde in de jaren '70 in de derde en vierde klasse. Geleidelijk aan kwam er meer sponsoring en voor T.O.G.R. vervulde Joop Knipscheer daar een hoofdrol in. Via hem ontstond een goede band met Feyenoord en dat resulteerde o.a. in een jubileumwedstrijd tegen Oud-Feyenoord in 1979 en in de jaren '80 enkele wedstrijden tegen de profs van Feyenoord (met o.a. Peter Houtman, Ruud Gullit en Mario Been). Het 60-jarig jubileum van T.O.G.R. werd in het Feyenoord-stadion gevierd, een absoluut hoogtepunt. Begin jaren '90 werd eindelijk de tweede klasse bereikt. In die jaren werden diverse verbouwingen gerealiseerd en kwam er een tribune (toen best wel bijzonder). De opgaande lijn werd bekroond met het bereiken van de hoofdklasse, toen het hoogste platform van het zaterdagvoetbal. Volgens mij was dit rond 2001. Toen brak een periode aan waarin veel bekende amateurvoetballers uit de regio voor T.O.G.R. speelden. Ook toen had ik een favoriete speler en wel Antonio Garcia Mendes, een snelle en veel scorende spits. Bekende verenigingen uit de bollenstreek maar ook clubs als IJsselmeervogels, Spakenburg, Zwart Wit '28 bezochten de Charloisse Lagedijk. De bezoekende clubs namen vaak veel toeschouwers mee dus de kantine-omzet steeg navenant. De regionale pers gaf ruimschoots aandacht aan T.O.G.R. en ook Radio Rijnmond was regelmatig aanwezig. De bekende presentator Jan Dirk Stouten was kind aan huis (pr-zaken, businessclub). Het waren ongekende jaren voor de club maar de strijd tegen de grotere en rijkere clubs was moeilijk. In het eerste decennium van 2000 is T.O.G.R. dan ook twee keer gedegradeerd maar wist ook weer twee keer te promoveren. Toch gingen toen problemen, die steeds op de achtergrond op de loer hadden gelegen, opspelen: een groot tekort aan vrijwilligers, het aantal seniorelftallen werd steeds kleiner, de jeugdafdeling slonk (waarbij ook de slechtere bereikbaarheid van het complex een rol speelde) en de sponsoring werd mede door de economische crisis minder. Gevolg: spelers vertrokken, minder toeschouwers, de omzet van de kantine daalde, minder contributie en voor het eerste elftal uiteindelijk enkele degradaties op een rij.

Herhaalde pogingen om meer leden en vrijwilligers (onontbeerlijk voor een vereniging en wat T.O.G.R. betreft denk ik, zonder iemand iets te kort te willen doen, dan terug aan mensen zoals Peet Lens, Jaap Nooteboom, Ad van Zelst en Ed Boersema) te krijgen hadden geen succes. Daarnaast werden verkennende besprekingen gevoerd met betrekking tot een fusie met Spartaan '20 maar daar was binnen de vereniging weinig draagkracht voor en bovendien stokte het proces bij de gemeente. Nadat in een ledenvergadering in begin 2011 verdere fusieplannen werden afgestemd zag het bestuur, waarin de oer-T.O.G.R.-ers Ad van der Poort, Gerard van der Meijde, Gerard Verschoor, Henk van Ameijde en Sjaak Roukema zaten, geen andere oplossing dan de leden voor te leggen om de vereniging eervol en schuldenvrij op te heffen. Alternatief was om als zelfstandige vereniging toch door te gaan maar dan uiteraard met een ander bestuur. De leden spraken zich uit voor dit alternatief. Het bestuur trad af en een nieuw bestuur werd geformeerd. De neerwaartse spiraal kon echter niet omgebogen worden, de vereniging kon niet meer alle rekeningen voldoen, er ontstonden schulden en twee jaar later werd T.O.G.R. in juni 2013 opgeheven. De vereniging die in 1929 was opgericht door een aantal Charloisse scholieren verdween daarmee definitief uit beeld.

Dit verhaal van T.O.G.R. is niet uniek want in de loop der jaren zijn meerdere verenigingen uit Charlois en Zuid verdwenen of gefuseerd met andere clubs. Maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld C.V.V. (complex verdwenen, opgegaan in nieuwe fusieclub SV Charlois), Zwart Wit ‘28 (complex en club geheel verdwenen) en Z.W. (complex verdwenen, gefuseerd met Transvalia) ligt het complex van T.O.G.R. er nog gewoon. Hoe het overigens na de opheffing in 2013 verder met de afwikkeling van e.e.a. is gegaan en of er hier ooit nog een club gaat spelen weet ik niet. Dus zolang het complex er nog ligt en ik over de Charloisse Lagedijk fiets zal mij een lichte weemoed overvallen en zal ik het verder moeten doen met herinneringen aan die mooie Charloisse voetbalvereniging.

Hans de Koning