De verrichtingen van een vriendenploeg in hart en nieren in de 3^e klasse J van de RVB.

T.O.G.R. 9, het seizoen ‘90/’91 in samenvatting.

DEEL II

Zaterdag 13-10-1990 thuis tegen SC Zuiderpark 4.

Vandaag zou het dan moeten gebeuren. Eindelijk zou een thuiswedstrijd gewonnen moeten worden. Na het lezen van de diverse uitslagen, wisten we dat Zuiderpark in uitwedstrijden, reeds 2 keer met grote cijfers had verloren (8-2 en 8-0). Was dat de reden, dat we zo zwak uit de startblokken verschenen? Feit was wel, dat René Guys, scheidsrechter, zijn groenwitte bril maar had opgezet. Dat hij daar niet doorheen kon kijken, was waarschijnlijk de reden, dat we al snel een onterechte strafschop tegen kregen. René Guys, die nog wel even vroeg aan de speler van Zuiderpark of het wel een strafschop was, werd bedankt en door zijn optreden ook nog uitgelachen. Veel schoten wij daar niet mee op 0-1. Ondanks ons veldoverwicht scoorden onze tegenstanders nogmaals, waardoor we met een 0-2 achterstand de rust ingingen. Na rust dommelden we even door en kregen opnieuw een doelpunt tegen. Hierna werd iedereen wakker en werd er keihard gewerkt. Veel zou het niet meer uitmaken. Kees Joosten zorgde nog wel voor 1-3, kort daarop gevolgd door de 2-3 via Jasper Daams. Het leed was echter al geschied en de 2-3 uitslag frustrerend. Zuiderpark, had echter bewezen een degelijke ploeg te zijn en zou volgens de meesten van ons wel eens hoge ogen kunnen gaan gooien bij de strijd om het kampioenschap. Weer geen thuisoverwinning derhalve, terwijl we uit nog ongeslagen waren. We konden die dag Karel Loman, als oude rot weer terug bij T.O.G.R., begroeten als een onzer nieuwe spelers.

Zaterdag 20-10-1990 de uitwedstrijd tegen Zwart Wit ’28 11.

In uitwedstrijden ongeslagen, dat moesten we die dag maar bewijzen. Daar we die dag maar 11 man hadden, werd Marcel Aalbertsen bereid gevonden mee te gaan. Door de kaart van onze grote vriend Marcel Hordijk (Helaas enkele jaren later veels te jong overleden) in de kantine achter te laten, wisten we een hoop frustraties uit de ploeg te houden. We begonnen uitstekend en lieten onze tegenstanders alle hoeken van het veld zien. Zelfs Stadstelevisie Rotterdam liet nog een flits van onze buiken op TV zien. De doelpunten echter niet. Carlo  Pieters wist zijn faam als afmaker waar te maken, slalomde door de verdediging heen en liet de keeper van Zwart Wit kansloos, 0-1 dus. Marcel Aalbertsen was een goede stand-in die dag en wist zijn frustraties (Ondanks zijn ambities kwam hij niet hoger dan het vijfde) er volledig uit te gooien en scoorde fraai de 0-2 en de 0-3. Dit werd ook de ruststand. In de rust zeiden we tot elkaar, dat we vooral niet moesten denken, dat we er al waren, want wat is op ons niveau nou een 0-3 voorsprong? Veel hadden we niet aan die woorden en kregen al snel twee tegendoelpunten te verwerken. We waren rijp voor de slachtbank, maar gelukkig was ik (Han) die dag in goeden doen en wist erger te voorkomen. Nadat Carlo Pieters voor 2-4 zorgde, hadden we de wedstrijd weer volledig onder controle en wisten, mede dankzij andermaal een doelpunt van Marcel Aalbertsen, freewheelend het einde te bereiken. Weer hadden we toegeslagen in een uitwedstrijd en kregen na afloop volop complimenten van onze tegenstanders. We stonden na deze wedstrijd bovenin de middenmoot en knipoogden naar de top. De wedstrijd van de week erop, was derhalve extra belangrijk. Die dag zouden we onze buren van Egelantier Boys treffen, die op dat moment in theorie de koploper was.

Zaterdag 27-10-1990 thuis dus tegen Egelantier Boys 5.

Die dag stonden we met een overgeconcentreerd team in het veld. Egelantier Boys, niet de eerste de beste en in theorie de huidige koploper dus. De start was overweldigend. Een overwicht op alle fronten resulteerde in een goede 2-0 voorsprong bij rust door toedoen van Jasper Daams en Henk Aarnink. Veel hadden onze gasten niet in te brengen. We waren die week ervoor gewaarschuwd voor teveel opportunisme, maar toch wist Egelantier Boys al snel na rust iets terug te doen, middels een strafschop. Jawel, alweer en weer onterecht in onze ogen, maar daar zal ik het verder maar niet meer over hebben. Nadat onze gasten de stand gelijk hadden getrokken, ging Jasper Daams er met de bal vandoor en wist ons weer op een 3-2 voorsprong te zetten. De Boys kwamen echter weer terug tot 3-3, waarna we eindelijk wakker schrokken en ons zeer goede spel van voor rust weer oppakten. Karel Loman, scoorde de 4-3, maar nu wisten we de voorsprong niet alleen te consolideren, we bouwden hem zelfs uit. Henk Aarnink en Jasper Daams scoorden achtereenvolgens de 5-3 en 6-3, zodat we de laatste minuten met een voldaan gevoel ingingen. Kees Joosten, die zich toch wel zorgen maakte om zijn positie, waar het de topscorer betreft, wist aan alle illusies van onze buren een einde te maken door 7-3 te scoren, hetgeen ook de uiteindelijk einduitslag was. Dat we na afloop onze eerste thuisoverwinning uitbundig vierden moge duidelijk zijn. Onze ogen waren nu pas goed op de bovenste plaatsen gericht en stilletjes droomde Paultje Schaap dan ook van een uiteindelijk kampioenschap. Zo ver was het echter nog lang niet.

Zaterdag 10-11-1990 thuis tegen Barendrecht 16 (of was het nou Boerendrecht?).

De overwinningsroes van de wedstrijd ervoor waren we min of meer vergeten en al onze ogen waren gericht op de wedstrijd van die dag. Barendrecht stond ergens onderin en zou het ons die dag niet echt moeilijk maken. Als ik alle doelpunten zou moeten beschrijven zat ik nog wel een uurtje te tikken, dus dat bespaar ik mezelf maar. Kees Joosten was die dag veruit de meest productieve van ons team en duidelijk de man van de wedstrijd. Reeds binnen vijftien minuten wist hij de arme doelman van Barendrecht al drie maal te passeren en scoorde dus een heuse hattrick. Ook Henk Aarnink liet niet met zich sollen en scoorde ons vierde doelpunt. Hierna ging ik, Han van Empel, in de fout en kregen we een nu wel terechte strafschop tegen. Dit was ook het enige wat ik in de gehele wedstrijd te doen kreeg en tot overmaat van ramp werd hij nog koelbloedig verzilverd ook. Het mocht de pret echter niet drukken. Alsof het een training was, zo koel gingen we verder. Kees Joosten scoorde andermaal en bracht de stand daarmee op 5-1. Nadat Henk Aarnink, Kees Joosten en wederom Henk nogmaals scoorden, werd de rust met een goede 8-1 voorsprong bereikt. We hadden net zo goed kunnen gaan douchen, maar Jasper Daams was daar tegen en beloofde dat als hij drie maal zou scoren, hij een krat bier in de kleedkamer zou neerzetten. Na rust werd er beduidend makkelijker en soms ook egoïstischer gespeeld, toch wisten we de voorsprong nog uit te bouwen. Carlo Pieters scoorde de 9-1 en nu was het de beurt aan Jasper Daams 10-1, 11-1, zouden we die krat krijgen? Nee, helaas hier bleef het wat Jasper betreft bij. Alleen Etienne Blijlevens wist nog een doelpunt te maken en zo bereikten we een zeer goede 12-1 overwinning en hadden meer dan voldoende wraak genomen op Barendrecht, waar we het jaar ervoor nog met 10-2 van hadden verloren. Het bleek tevens de grootste overwinning in onze afdeling te zijn, dus onze aspiraties waren duidelijk naar voren gebracht.

Zaterdag 24-11-1990 uit tegen SC Zuiderpark 4.

Wat was er gebeurd, sinds onze walkover? Weinig, zou je zeggen. We zijn allemaal mens en soms denken we nuchter. Die dag moesten we gewoon winnen, want dan zouden we dicht tegen de eerste plaats aan komen te staan. Met dit in ons achterhoofd begonnen we aan de wedstrijd. Vreselijke kou ontbeerde de 22 spelers op het veld en voetballen werd hierdoor extra moeilijk. De wedstrijd werd min of meer een matte vertoning met nauwelijks echt goede kansen. Toch werd ik al snel gepasseerd en wel door Ron Vijg, die een afgeslagen bal uiterst koel in de hoek schoof. Dick opgepast, de concurrentie word met de week gevaarlijker. Met dank aan een verdediger van Zuiderpark trokken we de stand al snel gelijk en nadat Kees Joosten voor 1-2 had gezorgd, voelden we dat er meer in zat. Kans op kans werd er verprutst, zodat we niet echt op fluweel zaten. Dit bleek al snel, want Zuiderpark wist de ruststand op 2-2 te bepalen. Na rust begon het al snel te draaien voor onze ogen en Dick Oldejans maakte aan iedere illusie voor zijn achtervolgers (v.w.b. de eigen doelpunten) een einde door met zijn achterhoofd, de bal achter mij te werken en wist daarmee de eindstand op 3-2 te bepalen. Een nederlaag in een uitwedstrijd derhalve, want hoe we ook probeerden de gelijkmaker wilde in de tweede helft maar niet vallen. Hoewel we drie maal scoorden waren de punten voor  Zuiderpark. De eerste plaats dienden we voorlopig maar uit ons hoofd te zetten.

Een tussenbalans na 10 wedstrijden:
 

Zoals te zien is, ligt het gehele veld nog dicht bij elkaar en zegt die zesde plaats op dat moment nog niet erg veel. Win je dan stijg je zo een paar plaatsen, verlies je dan zak je er een paar.

De doelpuntenmakers:

wordt vervolgd