De verrichtingen van een vriendenploeg in hart en nieren in de 3^e klasse J van de RVB.

T.O.G.R. 9, het seizoen ‘90/’91 in samenvatting.

Twee nieuwe spelers kunnen we begroeten en wel: “Carlo Pieters en Ruud Hoppener, terwijl Marcel Aalbertsen ons team verliet om het hogerop te proberen, haha.

De resterende ouwe hap was gebleven, te weten: Kees Joosten, John Schoor, Ben en Jan de Lange (Jan is helaas enkele jaren geleden aan een hartstilstand overleden), Dick Oldejans, Paul Schaap, Ron Vijg, Etienne Blijlevens, Marlon McAndrew, Steven Bijkerk, Jasper Daams, Henk Aarnink en Uw verteller, slechtste speler en daarom maar keeper, Han van Empel.

Wat zou het seizoen ons brengen? Hopelijk weinig hoge ballen (dit geldt dan voornamelijk voor mij, maar dat had U al begrepen), veel winstpunten, een goede teamspirit en natuurlijk een plek in de top van de competitie. Het voorgaande seizoen hadden we uitstekend afgesloten middels een 2^e en een 3^e plaats bij toernooien voor lagere elftallen. Dit seizoen zouden we het in de reserve 3^e klasse J van de RVB moeten opnemen met:

Barendrecht 16, Bolnes 8, Egelantier Boys 5, RSM 5, SDV 9, RVVH 15, SC Voorne 6, SHO 11, Zwart Wit ’28 11 en SC Zuiderpark 4.

De wedstrijden:

Zaterdag 01-09-1990 uit tegen SDV 9.

We begonnen uitstekend en als nel werd duidelijk, dat Ruud Hoppener en Carlo Pieters 2 prima aanwinsten waren. Carlo Pieters scoorde zowaar in zijn eerste wedstrijd voor ons reeds 2 keer, waardoor de rust werd bereikt met een 2-0 voorsprong. Ik heb toch wel medelijden met de keeper van SDV want die ballen van Carlo Pieters zijn echt knoerthard en dan zit er nog effect in ook. Maar ja 2-0 met de rust, wie had dat gedacht. Na de rust begon SDV met veel druk op ons doel, maar ze kwamen er nog niet door. Toen dat uiteindelijk wel gebeurde en een der spelers de buitenspelbal ontliep en uiterst koel de bal over mij heen lobte, stroopten we de mouwen nog eens extra op. Dit resulteerde in een snel doelpunt van ons en wel gemaakt door Henk, die na aangeven van Carlo Pieters de hele verdediging en de keeper van SDV te kijk zette. Schitterend en zo stonden we weer met 3-1 voor. De druk op ons doel werd daarna steeds heviger, maar middels geconcentreerd spel en een paar prima reddingen mijnerzijds bleef de schade beperkt tot slechts één verdere tegengoal.  (wel belandde de bal één maal op de paal en één maal op de kruising) Een beetje geluk hadden we dus wel, maar de punten ook en dat telt. De eindstand van 2-3 voor ons was derhalve een beter begin dan vorig jaar toen we de eerste wedstrijd met 9-2 werden afgedroogd. Hopelijk komen we de komende wedstrijden nog beter in ons spel en kunnen we ons bovenin weten te handhaven.

Zaterdag 15-09-1990 uit tegen SHO 11.

Met een overbezetting van 3 man probeerden we de winst in Oud-Beyerland te halen.  We vertrokken met 14 man vanaf de Dijk, een echt vriendenelftal dus. Omdat Paultje Schaap zich ziek voelde, werd hij bereid gevonden om de gehele wedstrijd als reserve te fungeren. Twee wissels dus, die we wel hard nodig hadden zo aan het begin van de competitie en na een paar maanden drinken, stappen en liggen aan het strand van Rockanjee sŭr Mer. Wij begonnen niet erg gelukkig. Na veel kansen van ons, waarbij er één op de paal belandde, scoorde SHO de openingstreffer. Nog voor rust herstelde Kees Joosten met een schitterende lob over de veels te ver voor zijn doel staande keeper van SHO het evenwicht, zodat we met 1-1 de rust ingingen. (en ik maar denken dat ik de enige keeper ben, die op die manier een doelpuntje tegen krijgt). Na rust maakte dezelfde keeper ook dezelfde fout en kon John Schoor, met een eveneens geweldige lob, ons team op een op dat moment dikverdiende voorsprong te zetten. SHO begon daarna op te zetten en drukte ons ver in ons eigen strafschopgebied terug. De gelijkmaker was er zonder de hulp van de scheidsrechter echter nooit gekomen. Terwijl de spelers van SHO zonder problemen op onze ledematen , gewrichten en andere tere plekken aanslagen mochten plegen, werd een onschuldige actie buiten, jawel buiten ons strafschopgebied beloond met een penalty. Iedereen zag, dat het er buiten gebeurde, de afdrukken van de sliding waren zelfs te zien. Maar Ep Oogklep besliste anders. Een gelijkspel derhalve, want de strafschop werd koelbloedig benut. Ondanks deze afgrijselijk slechte man in het zwart, hadden we dit 2-2 gelijkspel eigenlijk volledig aan ons zelf te wijten. Als je zoveel kansen mist vraag je natuurlijk om moeilijkheden. Al met al waren we toch wel tevreden met ons derde punt.

Zaterdag 22-09-1990 thuis tegen RSM 5.

Ook nu waren er weer 14 man opgekomen, om het karwei te klaren. De stemming zat er goed in. Wat wil je ook met zo’n goede start van de competitie. Wat kon er nog misgaan? Van alles dus en dat bleek al snel. Al aan het begin van de wedstrijd bleek, dat we te maken hadden met een sterke en geslepen tegenstander. Toen al snel in de wedstrijd zowel Paul Schaap als Steven Bijkerk geblesseerd uitvielen en er zodoende niet meer gewisseld kon worden, bleek toch het nut van een brede selectie. RSM stond al snel met 0-2 voor, door twee doelpunten van de oudste man van het veld, die er in slaagde onze verdediging regelmatig te dollen. Na de 1-2 door Henk, werd er gehoopt op de gelijkmaker. Die kans kregen we ook, maar de bal werd voor Ron Vijg zijn struisvogelvoeten weg geslagen. Wie het ook allemaal zagen, de belangrijkste deed of zijn neus bloedde. Jawel de man in het zwart. Deze mensen zorgen zo langzamerhand voor een grauwe sfeer bij de onzen, maar ja we weten ook allemaal dat we zonder deze mensen niet eens aan een wedstrijd mogen beginnen. Deze teleurstelling kwamen wij niet meer te boven. Toen good old Dickie Oldejans mij weer eens van dichtbij verschalkte (hij doet het tenminste beter dan Hans Schout een jaar eerder) en de Abraham van RSM nogmaals scoorde, gingen we de rust in met een blamerende 1-4 achterstand. De tweede helft drongen wij aan en lieten RSM geen kans meer krijgen, maar ja ons spel was fantasieloos en slordig. We scoorden dan ook niet en het bleef bij deze geflatteerde 1-4 nederlaag, een ware teleurstelling. Hopelijk zouden we de volgende wedstrijden ons spel wat kunnen verbeteren en beter indelen.

Zaterdag 29-09-1990 uit tegen SC Voorne 6.

We hadden gezien de nederlaag van de vorige week, zeker iets recht te zetten en kwamen goed uit de startblokken. Binnen 5 minuten wist Henk Aarnink, op de voor hem typerende manier, de bal in het doel te deponeren. Weer 5 minuten later kon Kees Joosten na een solo de achterlijn halen en diens voorzet bereikte Jasper Daams, die koppend de 0-2 aantekende. Daarna volgden er nog talloze kansen, die helaas om zeep werden geholpen. Vlak voor rust penetreerde Carlo Pieters het strafschopgebied binnen, waar hij onreglementair werd afgestopt. De toegekende penalty benutte hij zelf. Na een goede eerste helft onzerzijds, was de tot dan toe prima leidende arbiter in de rust blijkbaar wat in de oren gefluisterd door de tegenstander, want hij was de draad in de tweede helft compleet kwijt. De tweede helft was nog geen minuut oud, toen een, ons inziens, buitenspeldoelpunt werd gescoord. Vlak daarna besloot Ben de Lange, de concurrentie met Dick Oldejans aan te gaan wat 2-3 betekende. Nadat Jasper Daams was neergelegd binnen de beruchte lijnen en zelf de strafschop verzilverde, was het echt gedaan met de objectiviteit van de scheids. De tegenstander schopte er ongestraft lustig op los, terwijl de eerste de beste correcte sliding van Etienne Blijlevens de bal op de stip deed belanden. Alle protesten ten spijt, de strafschop was echter niet te voorkomen, evenals de 3-4. De partij ontaardde steeds meer. Zo werd een doelpunt van Jasper Daams afgekeurd wegens buitenspel, terwijl onze tegenstanders in buitenspelpositie aanvankelijk mochten scoren. Op advies van de aanvoerder van de tegenpartij en onder dreiging het veld te verlaten werd de treffer alsnog afgekeurd. Het schoffelen werd steeds erger en na een aanslag van de keeper van Voorne op Henk Aarnink, die alleen op het doel afrende, blies de scheidsrechter op aanraden van beide partijen de partij af. De punten waren weliswaar binnen, maar het gevoel overheerste, dat we weer eens ver….. waren door de zoveelste thuisfluiter.

Zaterdag 06-10-1990 thuis tegen R.V.V.V.H. 15.

Alweer waren we overcompleet en dit keer stelden Han van Empel en Kees Joosten zich beschikbaar, om de gehele wedstrijd reserve te staan. Jan de Lange was bereid gevonden, in het doel te gaan staan. We startten uitstekend en kregen al snel een penalty mee. Een penalty? Jawel U leest het goed en dat nog wel in een thuiswedstrijd. Carlo Pieters nam hem zeer beheerst, eigenlijk te beheerst, maar de uiterst zwak ingeschoten bal verdween door de benen van de keeper in het doel. Derhalve stond het 1-0 voor ons. Na dit doelpunt werd al snel duidelijk, dat we geen makkie hadden. R.V.V.H. kreeg een paar goede kansen, maar de verdediging wist echter goed op de been te blijven. Toch werd er een foutje gemaakt en dit werd meteen afgestraft. Jan de Lange was kansloos. De ruststand werd derhalve met een 1-1 stand bereikt. Na rust waren we veel sterker, maar overleg was er niet. Er diende nog veel gesleuteld te worden aan het concept. Tot overmaat van ramp scoorde R.V.V.H. nog een doelpunt ook (jammer Jan, ik ken het gevoel) en wederom werd duidelijk, dat als je de kansen die je krijgt niet afmaakt, je ook niets te vertellen hebt als je verliest. Een 1-2 nederlaag derhalve. Onverdiend, maar toch.

wordt vervolgd