“The end is where we start from”

Ik wil u niet vermoeien met woorden van T.S.Eliot, maar de manier waarop onze meiden het jaar 2012 beëindigden, vormt een mooi startpunt voor het komende jaar.
Al vroeg stonden we op het veld bij DCV (Krimpen aan de IJssel). Gelukkig waren de meiden wakkerder dan één van onze chauffeurs (‘gaap’…) die zomaar een afslag voorbijreed. Vanaf het eerste fluitsignaal waren de ploegen aan elkaar gewaagd. Met een droge knal verschalkte een van de beste speelsters van DCV onze keepster (al moet gezegd dat Lyanne weer een knappe partij keepte). Maar gelukkig gingen de koppies niet hangen. Naomi gooide er nog eens extra de beuk in en Vera werd steeds gevaarlijker. Nog geen 5 minuten na de openingsgoal, maakte Vera gelijk. En hoe! Ze kapte haar tegenstandster uit, sprintte richting de goal met de bal aan de voet en schoot de bal met de buitenkant van haar voet in de uiterste hoek. Weergaloos, een’ Ibra-achtige’ actie! Vera bleek sowieso onstuitbaar, al stond de keepster van DCV een paar keer succes in de weg. Voor rust knalde ze toch nog de tweede erin. Haar pracht schot werd in eerste instantie nog gekeerd, maar op Vera’s tweede inzet had de keepster geen antwoord. 1-2 ruststand…
Na de rust had TOGR een overwicht. Vera kwam een paar keer goed door en gaf puike voorzetten, maar helaas gingen de schoten van onze meiden er niet in of kregen ze hun voet net niet tegen de bal. Achterin hielden Hanna en Liza de aanval van DCV goed in bedwang en viel er eens een gaatje, dan was daar Lyanne nog. Toch begon aan de kant ‘het billen knijpen’, want bij sommige meiden raakte de pijp wat op. Gelukkig had Joël nog een geheim wapen achter de hand. Na lange tijd wissel te hebben gestaan, kwam Lise erin. En zij verraste ons allen en ontpopte zich als een ware ‘box to box’ speelster. Zij dook op voor de goal van DCV en hielp de verdediging knap mee. Aan het eind van de wedstrijd werd het nog even spannend. Een corner van DCV… gelukkig onderschepte Hanna de bal en gaf na een paar reuze passen een lange pass op Vera, die er razendsnel vandoor ging en beheerst de derde erin schoot. 1-3 een mooie afsluiting van 2012. Joël bedankt voor al je inzet, het G-team, van harte gefeliciteerd, kampioenen! En alle voetballiefhebbers: een goed 2013 toegewenst, met veel voetbalplezier!

Don’t give up…

Zaterdag (1 december) moest MC1 aantreden tegen de meiden van Naaldwijk. Vorig jaar delfden we het onderspit tegen hen. Dit seizoen is Naaldwijk de competitie sterk begonnen. Bovendien misten we een aantal basisspeelsters: Noa is nog geblesseerd, Hanna was op ‘spacemissie’ met school, Naomi is er als een Pijl vandoor gegaan. Maar goed, we hadden Femke te leen. Ze staat als korfbalster te boek, maar doorziet het voetbalspel ook, al was het wel even wennen. In de eerste helft hielden onze meiden lang stand. Een pracht schot van Vera had ons zelfs op een voorsprong kunnen zetten, maar de poeier spetterde op de lat uiteen. Pas na 20 minuten moesten we buigen. Het al zo broze zelfvertrouwen knakte en daarna ging het snel: 0-4 bij rust. Of toch 0-5? De meningen lopen uiteen… Het zit namelijk zo: Op het laatste moment bleek dat scheids Joop niet aanwezig was, in allerijl hebben we Martin Mulder van zijn barkruk getrokken. Hij floot niet onverdienstelijk, integendeel! Alleen het bijhouden van de stand is moeilijker dan je denkt…
In de kleedkamer wachtte de meiden een donderpreek. Joël – fanatiek als altijd – barstte in woede uit. ‘Verliezen mag – zeker, als de tegenstander een maatje te groot is – maar opgeven mag niet!’ Of zo’n speech effect heeft? We zullen het zien…
In de tweede helft werd er gestreden voor elke meter. Soms kwam dat Lise op een buil te staan, Melissa op een zere enkel… Met een wondermooie goal maakte Naaldwijk 0-5 (of toch 0-6, Martin?). De Naaldwijkse krulde de bal prachtig in de verre bovenhoek, net onder de kruising. Jammer, dat deze goal niet te zien was bij Studio Sport. Had Joël Vera in de rust nog in de verdediging geposteerd, de invalcoach vond het heilzamer Veer weer in de spits te laten opdraven. Het betaalde zich uit, een mooie aanval van onze meiden kwam bij Vera terecht, die de bal beheerst in de hoek plaatste. De eer gered… De tweede helft Naaldwijk op 1-1 gehouden, een prestatie meiden! En vergeet de les niet: ‘don’t give up!’
 

“Een keeper is letterlijk en figuurlijk een dwarsligger.”

Aan deze memorabele woorden van Hans van Breukelen moest ik zaterdag denken. Onze spits Vera kwam verschillende keren in scoringspositie: De ene keer lukte het net niet om vanuit een scrimmage op doel te schieten, een andere keer schoot ze hard in het zijnet, maar de meeste keren stuitte ze op de keepster van ASW. Met haar fabuleuze reddingen maakte de ASW-goalie onze Vera moedeloos, zodat ze steeds ‘vreemdere schoten’ ging lossen (of stond haar vizier niet op scherp?). Onze eigen ‘dwarsliggers’ waren zaterdag helaas afwezig. Naast de langdurige afwezigheid van onze keepster Chelsea (sterkte meid!), was ook haar vervangster Lyanne vandaag niet aanwezig. Uiteindelijk wilde Romy de honneurs wel waarnemen, moedig, maar niet gemakkelijk! De 0-1 valt wat ongelukkig, maar de tweede tegengoal hebben we helemaal aan onszelf te wijten. Na een overtreding van Hanna fluit de scheidsrechter terecht: Vrije trap. Niets aan de hand, alleen iedereen gaat staan kijken… ‘Ik stond erbij en ik keek er naar’ hoe een speelster van ASW de vrije trap prachtig achter Romy kegelde. Dom, dom, dom… om zo door onoplettendheid de wedstrijd uit handen te geven. Ruststand 0-2. In de tweede helft loopt ASW uit naar 0-5, een enigszins geflatteerde uitslag. In Melissa hadden we vandaag een taaie verdedigster, in mijn ogen was ze ‘the girl of the match’. En van jou, Romy, vond ik het top dat je de keepershandschoenen aantrok. Was er voor de TOGR-liefhebber dan niets te genieten? Jawel hoor, aan het eind van de wedstrijd trakteerden onze meiden de fans nog op een fraaie aanval. Lise jaagt door op links, eindelijk zonder vrees, bereikt met een pass Tessa, die de bal bij zich houdt en keurig voorzet op Vera, knal boem paal… pech. Zelfs een eretreffer is ons niet gegund. Wat een dwarsligger die paal!
 

‘k Ben toch zeker Sinterklaas niet…

Op het moment dat de goedheiligman met zijn pakjesboot aanmeerde, speelde TOGR MC1 voor Sinterklaas. De meiden van Wateringse Veld waren de gelukkigen. In de eerste helft viel het nog wel mee. Alhoewel, de gebruikelijke passie ontbrak bij onze meiden. En – het moet gezegd – we misten de strijdlustige Liza (net geopereerd) en Noa (vocht in haar knie, waarschijnlijk een verrekte knieband). Beterschap meiden! Een enkeling haalde wel haar niveau: Naomi Pelle liep weer de longen uit haar lijf en Lise behield enkele keren prachtig het overzicht om een medespeelster de diepte in te sturen. Halverwege de eerste helft dwarrelde een vreemd afstandsschot er zomaar in. Wij stonden erbij en keken er naar: ‘dank u, Sinterklaasje!’ 0-1 achter bij rust, dan denk je toch ‘er kan nog van alles gebeuren, de ploegen zijn aan elkaar gewaagd, wat meer strijd en wie weet.’ Helaas lag de 0-2 er enkele minuten na de pauze al in. Weer van afstand. Hanna en Melissa liepen elkaar in de weg, uiteindelijk greep geen van beiden in en had Wateringse Veld vrij spel. Toen de 0-3 ook nog op een presenteerblaadje richting de Haagse meiden ging, brak het Sinterklaasfeest pas goed los… In totale wanhoop (of toch nog niet geheel nuchter?) wisselde coach Joël keepster Lyanne voor Tessa om een keer te brengen. Helaas, wat Lyanne ook probeerde, het mocht niet baten. Arme Tessa kreeg nog twee ballen om haar oren en één keihard op haar knie, zodat de bal per ongeluk het doel in stuiterde: 0-6… Het is de Haagse meiden gegund, want het is een leuk stel, samen met hun toeschouwers. Maar wat ons betreft: Dit was een wedstrijd om snel weer te vergeten, maar goed, soms speel je voor Sinterklaas…
 

Een man mag niet huilen…

Ooit zong de Rotterdamse Jacques Herb ‘een man mag niet huilen’. Welnu, zaterdag heb ik een man zien huilen. Was het voetbal dan om te huilen? Ach, onze meiden streden voor de bal, dat zeker, vooral Naomi ging er flink tegenaan, maar over het geheel genomen was de wedstrijd niet om aan te zien. Het was een soort ‘hotseknotsbegoniavoetbal’, om maar eens een term te gebruiken die wijlen voetbaltrainer Bert Jacobs de wereld in geholpen heeft.
Je zag bijna niemand rustig een bal aannemen en lopen met de bal. De grote dames van VVK Schiedam rosten elke bal weg, met wel lichaamsdeel dan ook. En onze strategie - de lange bal op Vera en Noa - werkte niet, want de meeste lange ballen passeerden de achterlijn. Was het veld zo klein? Het leek er op… Tactisch was het vandaag niet zo best van onze kant. Maar ja, wat wil je ook zonder ons tactisch meesterbrein Joël! We kwamen nog wel op 0-1 door Vera, wie anders? Met die stand zochten we de kleedkamers op. In de 2e helft kwamen de grote meiden langszij. Hun trainer juichte! Even later dwarrelde een afstandsschot het goal in: 2-1. Volkomen onnodig, zwakker waren we zeker niet. Gelukkig perste Noa er nog een eindsprint uit, zette goed door bij een duel met de verdedigster en frommelde de bal langs de keeper: 2-2. Even later klonk een vreselijke kreet over het veld: er was iets mis met Noa’s knie. Het zag er niet best uit. Noa, we wensen je sterkte en hopen dat je snel weer van de partij bent. Bij het laatste fluitsignaal stond het 2-2. Toch knap meiden: Vier punten overhouden aan de dubbele confrontatie met de dames van VVK. ‘Een man mag niet huilen’, de trainer van VVK kon zijn emoties niet meer bedwingen en liet de waterlanders stromen…
 

Oh oh Den Haag 

Altijd gezellig: om 19.00 uur een wedstrijd in Den Haag. Daarvoor zeg je toch voor een keer al je werkzaamheden af? Dinsdagavond 6 november was het zover! Maar met welk team gaan we de Wateringse wei in? Drie van onze meiden zijn op schoolkamp. Chelsea is al langere tijd uitgeschakeld en tot onze schrik velde buikgriep onze Hanna. Niet getreurd: We doopten Mark om in Marcia en hadden zo een perfecte ‘keepster’. Zodoende kon Lyanne - helemaal overgekomen uit Zierikzee, wat een toewijding! - nu haar voetbalkwaliteiten gaan tonen. 
Zachtjes tikt de regen tegen de autoruit, de wind waait door de bomen, het heerlijk voetbalavondje is gekomen. Even na zevenen arriveerden we… het zachtjes regenen was ondertussen ‘plenzen’ geworden. De ontvangst was gastvrij en tegen half acht klonk het fluitsignaal. 
De beide ploegen waren aan elkaar gewaagd. Al kreeg TOGR de beste kansen – mede door het windje mee en de geniale steekballen van Lyanne! Helaas hield de Wateringse keepster met kunst-en-vliegwerk haar goal schoon. Een uitbraak van de Wateringse meiden werd goed afgerond. 1-0 achter. Even knapte er wat, maar al snel hervonden onze meiden zich. Niet veel later tekende Vera de gelijkmaker aan. Knap werk, dames! 
‘Ga op die pinda af!’ Nee, Joël: een meisje is een meisje, een pinda een noot! Gedecideerd berispte de scheids onze coach, die zich van geen kwade bedoelingen bewust was. Maar als lid van de commissie Normen en Waarden kon ik de stellingname van de man in het zwart enkel prijzen. Maar door het ‘pinda-incident’ zag onze coach niet eens dat Lyanne de tweede goal erin tikte. ‘Wat is er aan de hand?’ ‘We hebben gescoord, man!’ Ruststand 1-2. 
Na de pauze de kou weer in. TOGR leek stand te houden… ook met tegenwind. Romy ging voor in de strijd en vuurde haar medeverdedigsters aan. Helaas kregen onze meiden een dip. Even lukte er niets meer, geen pass kwam aan, geen tackle lukte meer. En in die pakweg tien minuten, vielen er drie doelpunten. Wat Marcia (Mark) ook probeerde, na menig pracht save moest ook hij ondervinden hoe spekglad de bal wel niet was. 4-2 achter… de kopjes gingen hangen, nat en koud. Maar door de felle aanmoedigingen van coach en supporters zetten onze meiden nog een slotoffensief in. Ze knokten er weer voor, Liza was overal te vinden op het veld, Melissa en Tessa liepen de longen uit hun lijf. Met een beetje geluk hadden we nog de aansluitende treffer gemaakt of meer… maar het mocht niet zo zijn. Een mooie wedstrijd zat er op. Pokkenweer, dat wel, maar het was weer eens beregezellig in Den Haag of niet ‘matties’? 

‘Het was niet best vandaag!’ Wat? Het weer! Maar ook het voetbal van onze meiden was vandaag niet van het hoogste niveau. De wedstrijd tegen DCV MC2 golfde het eerste kwartier gezapig op en neer, totdat… een bal zomaar langs onze verdediging glipte en de spits van DCV toesloeg. Al stuitte ze eerst nog op onze Lyanne, in tweede instantie rolde de bal er alsnog in. Een fout? Van wie? Nou, van die man achter het doel, die niet duidelijk genoeg schreeuwde ‘naar rechts!’ Want juist van die kant dook de aanvalster op. Na de tegengoal kwam Vera erin. In het begin oogde ze nog wat onzeker vanwege haar operatie. Haar eerste knal werd nog prachtig gestopt, maar toen de scheidsrechter gedecideerd floot voor hands, schoot Vera de vrije trap er snoeihard in. Ruststand: 1-1. De thee en de donderspeech van Joël hadden onze meiden goed gedaan. Er volgde een fase waarin TOGR goed combineerde. Lise gaf weer enkele mooie ‘passjes’, maar helaas, het laatste tikje ontbrak. Totdat de keepster van DCV voor het eerst in de fout ging en de bal losliet. Noa was er als de kippen - of als de ‘Boessens’ - bij om de bal er in te tikken: 2-1! Halverwege de tweede helft kantelde de wedstrijd. Om een mysterieuze reden werden onze meiden slordiger, er vielen gaten en plots konden de meiden van DCV het ene schot na het andere op ons doel richten. Gelukkig keepte Lyanne een beresterke partij en - zo vermoed ik - zat er een engeltje op de lat om alle ballen naast de goal te kijken. De laatste 5 minuten begonnen onze meiden weer flink te bikkelen en kwam de overwinning in zicht. Zelfs op een ‘off day’, waarop het allemaal niet gaat als je zou willen, toch de winst pakken, dat is een prestatie op zich! De neuzen uit de hoofdstad zouden er maar al te blij mee zijn als ze een voorsprong zo konden vasthouden als jullie. Meiden, jullie hebben het weer geflikt: in de C, 6 punten uit twee wedstrijden! TOGR is trots op jullie. 

Sensationeel: Wij zijn klein, maar onze daden zijn groot!

Was dat even balen: Ging het juist lekker met onze meiden, mochten ze als team niet langer in de D-competitie spelen. Na enkele weken zonder wedstrijdvoetbal, traden ze zaterdag als MC1 (!) aan tegen VKK. De meiden of zeg maar dames van de andere zijde van de Maas waren al vroeg op ons complex. Bij het zien van onze meiden ging er een zucht van verlichting door hun team ‘o, die kleintjes pakken we wel eventjes’. Maar goed, wij zijn TOGR en hebben coach Boessen jr. Al was het wel even schrikken dat onze slager (ander woord voor bikkelharde verdedigster) Hanna ziekelijk was en door haar vader naar bed was gestuurd. Hoe moest het nu? Uiteindelijk heeft vaderlief haar een kwartier voor tijd toch maar opgehaald om het te proberen. De eerste helft oogde ze nog wat onzeker en krachteloos, maar in de tweede helft peerde ze menig bal weg èn tegenstander omver (wel met ‘fairplay’). De wedstrijd ging het eerste kwartier gelijk op. Wie had dat gedacht? Want wat vader ook vertelde over de kleine Xavi bij Barca, Lise zag er als een berg tegenop: ‘De komende maanden moeten we weer tegen van die grote meiden!’ In het veld gooide ze ineens alle schroom van haar af en tackelde ze ineens en strooide ze met passes richting onze spitsen. En wat te denken van Naomi? Tot tweemaal toe kopte zij zelfs een bal door: Wat klein? Vooral Liza was een plaag voor de reuzen uit Schiedam. In mijn ogen speelde zij een moordpartij: Ze las het spel als geen ander en onderschepte daardoor ontzettend veel ballen. Helaas ging het na een minuut of vijftien mis. Een schot kon Lyanne niet goed verwerken, bleef even liggen op de doellijn en werd nog net binnengetikt. Jammer! Want wat keepte Lyanne sterk, met kunst- en vliegwerk hield ze vele ballen uit de goal. Nog voor het rustsignaal kwamen de kansen voor TOGR. Vera had het moeilijk te midden van alle geduw en getrek, maar toch, door haar kwaliteit kwam ze nu ook enkele malen voor de keepster. Haar snoeiharde pegels werden enkele keren goed gekeerd, behalve die ene... die glipte door de vingers van de keepster: 1-1. Na de rust bleef de wedstrijd op en neer golven.
Romy verdedigde onverstoorbaar, altijd betrouwbaar en samen met Liza en Hanna dreven ze de aanvallers van VKK tot waanzin. Noa en Tessa hadden het zwaar te midden van alle grote meiden, maar aan het eind knokten zij zich goed terug. De gezamenlijke werklust resulteerde uiteindelijk in nog een goal, weer door een pegel van Vera: 2-1. Toen scheids Pitlo affloot ontplofte het stadion aan de Lagedijk. Meiden, wat een wedstrijd, wat een mooie overwinning, wat hebben jullie geweldig gespeeld! Een moderne variant van David tegen Goliath (vraag dat maar aan de dominee)!

Graziano? Wij hebben Noa en Vera! 

Waar ons aller Feyenoord moeite heeft het net te vinden, scoren onze meiden er lustig op los. 
Zaterdag stonden we in alle vroegte op het veld van Zestienhoven: Een heerlijk Rotterdams onderonsje! De coach van Zestienhoven zag er verdraaid professioneel uit: blauwe schoenen met rode veters en al. Nog driftiger schreeuwend langs de lijn dan onze T.O.G.R.-fan. Maar goed, onze meiden lieten zich niet intimideren. Als ‘een stuk beton’ hielden de verdedigers Hanna, Melissa en Lisa alles tegen wat ze maar konden. Niet zo gek dat ik nog geen uur na de wedstrijd keepster Lianne al weer zag voetballen: in de wedstrijd had ze niet veel te doen. Na nog wat kansen te hebben gemist, scoorde Vera 0-1. Maar deze ochtend werd vooral de ochtend van Noa. De waarschuwing ‘als je speelt als een krant, ga je maar lopend naar huis’ zette Noa op scherp. Ze nam de tweede goal keurig voor haar rekening. Net voor rust, bepaalde Vera de ruststand op 3-0: Een heerlijk lobje over de lange keepster van Zestienhoven. Na rust denderde de TOGR-trein voort: Vera maakte de vierde, Noa de vijfde en zesde, Vera de zevende en Noa de achtste. Aan enkele goals zat een egoïstisch luchtje – het is nu eenmaal zo lekker om zelf te scoren – en werd een vrijstaande medespeelster over het hoofd gezien. Volgende week beter! Samenspelen is nu eenmaal leuker èn mooier voor de supporters. Tussendoor poeierden Lise en Naomi nog op de goal. Geweldig om te zien dat de schotkracht van onze meiden enorm is verbeterd. Dames, ik heb weer genoten van de wedstrijd… en nu op naar de battle of the sexes: volgende week wacht ons de confrontatie met de jongens van T.O.G.R D1

Ongekende seizoensstart TOGR DM2!

Het was weer even wennen voor onze meiden, de selectie was nog niet helemaal compleet (keepster Chelsea geblesseerd en ons aller Noa ondergedoken in Ermelo), maar met zijn achten hebben ze een prestatie van formaat geleverd. In het altijd gastvrije De Lier ging TOGR voortvarend van start, een poeier belandde nog op de lat, maar even later was het raak. Net voor rust maakte Vera haar tweede goal. Langs de lijn werd er weer heftig aangemoedigd, maar ook druk geëvalueerd. Naomi is onherkenbaar teruggekeerd na de zomervakantie: ze rent, bikkelt en passt als de beste. Lianne pakte als invalkeepster nog knap een paar ballen. En onze misselijke Hanna stond niet misselijk te verdedigen. De wedstrijd was de tweede helft nog maar net begonnen of Vera ramde de derde erin! Daarna ging het snel en vielen de goals als rijpe appelen. Onze nieuwe aanwinst Tessa sierde haar debuut op met een fraaie goal, Romy pikte als verdediger nog een goaltje mee en Vera voerde haar totaal op naar vijf. Lise grossierde op haar gele wondersloffen met mooie passes en Lisa hoopte haar verjaardag op te vrolijken met een goaltje. Helaas was haar dat niet gegund, al is deze uitslag een mooi verjaardagscadeau. Uiteindelijk bleef de score steken op 0-7, ongekend! Vooral de laatste twee goals waren van grote schoonheid omdat er in beide gevallen een aanval over meerdere schijven aan voorafging.
Meiden, ik heb genoten! Wat een opening van het nieuwe seizoen, trainer en begeleider, chapeau!