Van de jubileum-commissie
(uit de weekbrief)
Wij hebben een aantal oud-leden gevraagd hun gedachten over de historie van onze club op papier te zetten. De komende tijd zal Arie Hoogstad (erelid van onze vereniging, oud-speler van eerste elftal en oud-voorzitter en nu 82 jaar oud) iets schrijven over de periode vanaf de oprichting tot na de W.O.II. Hieronder zijn relaas:
Waar is de tijd gebleven!
4e aflevering (slot)
Dit overzichtje zou niet compleet zijn, als niet enkele opvallende gebeurtenissen zouden zijn vermeld. Het speelde zich af op ons eigen "complex" aan de "Vliet", dus in de dertiger jaren - onze beschermers, lees bezetters - hadden nog geen beslag gelegd op ons veld. We speelden een wedstrijd tegen een toen bekende vereniging "De Condors". Het spel stond onder leiding van een toentertijd gerespecteerde arbiter, de heer Verschoor. Het was een spannend duel. Vlak voor het eindsignaal stonden de onzen met 1-0 voor en wij verdedigden die voorsprong met verve. Nu komt het: 3 minuten voor tijd onderbreekt de scheids de wedstrijd om de tegenpartij een penalty toe te kennen. Vriend en vijand reageerden stom verbaasd. Wat was hier in vredesnaam aan de hand? U begrijpt dat de heer Verschoor en niet onderuit kon antwoord te geven op de vragen: "waarom deze strafschop" en "voor welke overtreding worden we gestraft". Uit de bolhoed (!) die de heer Verschoor doorgaans droeg als hoofddeksel, had hij de volgende verklaring getoverd: "Ik vond een gelijkspel de juiste verhouding......" - verder commentaar zal ik u onthouden!
Een ander voorval wat zich afspeelde aan de "Vliet". Een van de vele harde werkers uit die tijd stond o.m. bekend om zijn hoorbare spelopvatting. Iemand van de tegenpartij die snel ter been was, met de bal aan zijn voeten, kon maar op een manier tot de orde worden geroepen (en dat was vaak duidelijk hoorbaar). "Glijen" was het parool (om misverstand te voorkomen: met glijen werd bedoeld de bal te spelen en dan natuurlijk met de bal, ook de speler een andere richting uit te sturen). Nu gebeurde het in een wedstrijd dat deze speler met de immer hoorbare "glij-kreet", getuige was van een dubbele beenbreuk van een tegenstander, opgelopen tijdens de wedstrijd, en wat denkt u - ook nu bleek dat er onder de veronderstelde harde bast een warm hart huisde. De aanblik van dit ongeval, met de uitstekende botten, was te veel voor hem en ja-wel, hij streek het vaantje...maar gelukkig was hij weer snel ter been om z'n "glij-demonstratie" te kunnen voortzetten.
Maar, lieve mensen, ik ga er een punt achter zetten, maar nog één keer ga ik me afvragen: waar is de tijd gebleven. In de dertiger jaren bestond er in Oud-Beijerland een voetbalvereniging (het tegenwoordige SHO), die toen luisterde naar de naam "Centrum". Eén van de uitwedstrijden was toen tegen onze club en wij moesten deze wedstrijd winnen om in de race te blijven, dus voordien waren al de nodige gesprekken geweest over de aanpak etc. in verband met deze ontmoeting. Het was eigenlijk vanzelfsprekend dat we per fiets naar Oud-Beijerland zouden gaan. Verzamelen als vanouds in de Boergoensestraat ter hoogte van Broekhuizen of Blok, de boekwinkel en als iedereen gearriveerd was, met het koffertje achterop de fiets, kon de tocht een aanvang nemen. Via de Boergoensevliet, Schulpweg, Gr.Kruisweg naar het Rhoonse veer, overvaren om via de Blaaksedijk bij "Centrum" aan te komen, wat toentertijd achter de HBS speelde. Het werd een wedstrijd die van begin tot het eind bol stond van de spanning. Een wisselend scoreverloop gaf aan, dat de partijen goed tegen elkaar waren opgewassen. Het was een wedstrijd die een volledige inzet vereiste en naar men toen zei, zeer aantrekkelijk voetbal op de grasmat etaleerde. Uiteindelijk gingen de punten mee naar Charlois, maar voor we daar waren, was er op de terugweg nog enig oponthoud, want wat was er namelijk gebeurd? Op die terugweg verloor één van de spelers de macht over het stuur, naar later bleek uit oververmoeidheid, en kwam onderaan de dijk terecht. Hij gaf vervolgens te kennen een poosje te willen uitrusten, maar "samen uit samen thuis" was toen ook al het parool, dus hebben we hem toen tussenin genomen en zijn met enige vertraging weer veilig aan de "Vliet" teruggekeerd.
Kunt u zich het een en ander voorstellen of zegt u wellicht: "dat was een heel andere tijd".
A.Hoogstad
(naschrift van de redactie - mede namens de jubileumcommissie):
Arie - hartelijk bedankt voor je verhalen uit de oude doos - we weten zeker dat je hiermee veel mensen aan het denken hebt gezet over die "ouwe" tijd en ook een plezier gedaan hebt. Petje af voor je heldere verhalen - dat was (ook) TOG !
(Op veler verzoek gaat Arie verder met het
schrijven van
Waar is de tijd gebleven (dus toch nog: wordt vervolgd)